جایگاه برند(نام تجاری)نگاهی به برند کفش ملی

دردنیای مدرن صنعتی قدمت نامهای تجاری جزئی از اعتبار و دارایی معنوی و منزلت محصول نزد بازار هدف می باشد، گاهی 

تحولات سیاسی، اجتماعی واقتصادی رفتاری را بر صنایع تحمیل مینماید که موجب رکود فعالیت و انزوای برخی برندهای معتبر میگردد اما الزاما این تحولات قادر به حذف کامل نام ونشان آنها نیستند و غالبا مالکان ویا سیاستگذاران مطلع و اینگونه 

 صنایع با نصب مدیران متخصص و صاحب فکر توام با تعصب حرفه ای نه تنهاخوشنامی گذشته را حفظ می کنند بلکه
 هو شمندانه و با عرضه محصولات جدید، رفتار نوین در طراحی و فروش و اتخاذ تصمیمات هوشمندانه خود و دیگران  را با جهشی رو به جلو مواجه میسازند، تاریخچه و رفتار بسیاری از کمپانیهای بزرگ اروپا و خاور دوربعد از آخرین جنگ جهانی شاهد این سخنان است.

سازمان آموزش دهنده موفق همواره بر قابلیت نیروهای آموزش یافته خویش مباهات نموده و اساتید پرورش دهنده این استعدادها را گرامی داشته و قدردانی
ازموفقیت های اساتید و فارغ التحصیلان را جزیی از رسالت خویش می شمارد؛ هر چنداین اساتید بازنشسته شده، یا جهان فانی را ترک کرده باشند.
دربسیاری ازصنایع ازجمله صنعت کفش ایران رفتارهای پیش گفته به دلایل گوناگون محقق نشده است هرچند از منظر تاریخی این صنعت با عرضه انواع پایپوش قدمت دیرینه ای دارد و اقوام ایرانی از دیر زمان پای افزارهای گوناگون را طراحی و عرضه می کرده اند و نیز بعد از ورود پوشش به سبک غربی همگام با اروپای مدرن با تولید طرح های روز کفش های دست دوز با کیفیت عالی نیازهای داخلی را مرتفع ساخته و علاوه بر پیشتازی ، منطقه جغرافیایی

 پیرامون خود را نیزتحت تاثیرقرار داده اند.

با رشد شهرنشینی و نیاز روز افزون جامعه به انواع کفش، تولیدانبوه و صنعتی این محصول دارای توجیه اقتصادی گردید و با اندکی  فاصله از اروپایی ها مجموعه  تولید کفش ماشینی با استانداردهای صنعتی تحت نام تجاری (Brand)ملی فعالیت خویش را درایران آغاز کرد و در اندک زمانی با افزایش و تنوع تولید همراه رفتارهای مدیریتی منطبق بر اصول علمی نایل به کسب حق امتیاز (تولید تحت لیسانس ) چند برند (Brand )معتبر گردید.  

و در جریان این تحولات تواما نگاهی به بازارهای صادراتی داشت ، تمام اینها زمانی اتفاق می افتاد که صحبتی ازتجا رت جهانی به مفهوم و لزوم کنونی نبود و هرگزسیستم های مدیریتی از جمله: مدیریت کیفیت، انواع ایزوها و کنترل کیفی(Qc) ومدیریت منابع انسانی و.....   مانند امروز برسر زبانها تکرار نمی شد.

                                                                 

برای نخستین باربرنامه ریزی وتولید  با ماشینهای هوشمند(کامپیوتر)  تجربه می شد و سیستم فروشگاه های  زنجیره ای با ارایه مدلهای متنوع و 

قیمت یکسانهمزمان طیف های گوناگون مصرف کننده را اقناع میکرد.

و به تولید و توزیع کفش هویت بخشید ودر این موقعیت طلایی علاوه بر اینکه در تولید وانتقال تکنولوژی پیشتازبود در اتخاذ شیوه های نوین عرضه نیز

 سرآمد همگنان گردید.

گروه صنعتی ملی در سالهای پایانی دهه پنجاه هولدینگ بزرگی بود که شرکتهای اقماری بسیاری را مدیریت وسرپرستی میکرد 

مدیران و متخصصان پرورش یافته  در این برترازدانشگاه ،متواضع و بی ادعا که تمام تلاش خود را معطوف کار و اشتغال کرده بودند درغروب سال های شکوفایی این مجموعه جذب سطوح مختلف مدیریت عالی صنعت کفش شدند و یا در جهت راه اندازی و مدیریت واحدهای جدیدتولید کفش با نسل جدید سرمایه گذاران بخش خصوصی تازه خلق شده همراه شدند این آموزش یافتگان مدیریت و صنعت به همراه گروه بزرگی از تکنسین ها از دیدگاه عقیدتی نیزمفهوم عینی باقی الصالحات را در ذهن تداعی می کنند و ملک الشعرای بهار چه نیکوفرموده است که:  دیگران کاشتند و ما خوردیم، ما بکاریم و دیگران بخورند.»

اما آیا در بوستان گسترده کفش ملی طی سال های گذشته توانستیم بذری بکاریم یا  نهالی بنشانیم؟ چگونه است که مجموعه ای با سرمایه بخش خصوصی درسالهای

 بحرانی و کم رونق دهه چهل شمسی اقدام به سرمایه گذاری میکند و با تکیه بر خلاقیت و کار و تلاش همراه آموزش مدرن و با اعتماد به نیروی کار وحضور مدیر تحت عنوان رهبر در اذهان پرسنل، وارد بازارهای جهانی میشود، اما امروز پس ازگذشت سالیان شاهد به قهقرا رفتن وحذف بخش بزرگی از امکانات و دارایی های

این مجموعه وخروج آن از صنعت کفش هستیم؟ آیا فراموش کرده ایم اعتمادیراکه مصرف کنندگان به نام تجاری ملی و لوگوی فیل مشهورآن داشتند؟    

خوشبختانه نسل مدیران حاضر همگی حداقل خاطره ای شیرین از فیل معروف عرضه کننده کفش در فصل مدرسه و نوروزهای خاطره انگیز کودکی و جوانی در حافظه بلند مدت خود نگاه داشته اند.

 به نظر میرسد امروز مالکان برند تجاری کفش ملی و دارایی های ارزنده آن (که به یاری تورم موجود وموقعیت ناشی از رشد شهرها ارزش به سزایی پیداکرده است) می توانند با نصب مدیران لایق و متخصص که دغدغه اشتغال، آموزش، بهینه سازی نیروی انسانی ومنابع به همراه تداوم فعالیت پرسنل باقیمانده را داشته باشند،  رسالت خطیر خویش را در بزنگاه تصمیم گیری تاریخی به عمل آورند.نگارنده منکرواقعیاتی نظیرقاعده هزینه فایده در حفظ دارایی ها و سرمایه گذاری نیست اما چرا اجازه می دهیم افق های دیدمان محدود شود؟ چرادرطول تلریخ داشته هایمان را ویران میکنیم وآنگاه تلاش میکنیم تادوباره با سعی وخطا یا با هزینه بسیاربه خلق مجددبرندیانامهای تجاری ویاهرچیز دیگراقدام نماییم؟

چرادرسرزمین من نامهای تجاری بیش از چند دهه دوام نمیآورند؟

وچراهای بسیار که این مجال فرصت طرح وپاسخ به آنها نیست.

 چاپ شده در شماره 127ماهنامه صنعت کفش

    
 

شهرکهای صنعتی حصارامن شهرهای بزرگ

در سالهای نه چندان دوردرسالهای آغازین شهر نشینی و دوران جوامع کشاورزی ودر کشورمان تاحدود یکصد سال پیش،غالب شهرها دارای حصاریا دیوار بودندکه این حصارها مناطق مسکونی و امن شهرها را از سایر اراضی جدا میکردوحصارها دروازه هایی داشتندکه بواسطه آنهاورود وخروج ها در راستای حفظ امنیت کنترل می شد.حصار شهرها همانگونه که امنیت را به گونه ای تامین میکرد منع بزرگی نیز درمقابل رشد شهربود

                                                        

با صنعتی شدن جوامع ورشد شهرها وپیدایش ابر شهرها ساختار شهر نشینی وکنترل جمعیت و محدوده شهرها نیز دستخوش تحول بنیادین شد.

سیل جمعیت مهاجر جویای کاربه سوی شهرهای بزرگ در کنار کمبود امکانات در شهرهای کوچک وکاهش رونق کار کشاورزی در روستاها،مشکلات بزرگی برای شهرهای بزرگ تازه صنعتی شده پدیدآورد.باگرانی هزینه مسکن به نسبت درآمدهای کارگری وعدم توانایی تامین مسکن مناسب،حاشیه نشینی پدیدار شدوچهره زشت حلبی آبادهادر دهه پنجاه شهر تهران ،نمونه بارزاین ناهنجاری شهری است. این قسمت های شهری که معمولا به شهر اصلی متصل هستند به عنوان فقیرترین منطقه هر شهر شناخته می شوند و محل اصلی بسیاری ازجرایم شهری هستند و کماکان شاهد وجوداین معضل در برخی از شهرهای بزرگ جهان(حاشیه شهرهای بزرگ هند،مصر،برزیل،آفریقای جنوبی و.....) هستیم.علت این معلول زشت در ایران تخریب بنیانهای کشاورزی و احداث ورشد بی برنامه واحدهای صنعتی در دهه چهل وپنجاه بود که بدون در نظر گرفتن مناطق(زون)صنعتی، کارخانجات در حاشیه ورودی شهرهای بزرگ احداث شدندوازدیگرسو،جذابیت کار در شهرهای بزرگ آنها را مقصد مهاجران قرار میداد که شاهد ادامه این رونددرعصر حاضرنیزهستیم.  

در پی سامان دادن به وضعیت پیش گفته ابتدا شهرکهای اقماری وپس ازآن شهرکهای صنعتی درمجاورت شهرهای بزرگ وکوچک احداث و بسیاری از صنایع یا به این شهرکها انتقال یافتند یا در آنها تاسیس شدند . ( شعاع استقرارواحدهای صنعتی به دلایل زیست محیطی به دفعات دستخوش اصلاح شده است تاجایی که اینک درتهران، شعاع 120کیلومتری با حومه شهرهای دیگرتداخل پیدا کرده است!!).

شهرکهای اقماری به دلیل پایین بودن قیمت زمین(بیشتر کشاورزی)وپایین بودن هزینه ساخت مسکن ووجود کارگاههاوکارخانه ها،توانسته اند سهم بزرگی از نیروی کار مهاجر را جذب نمایند وعلاوه برآن درصد بزرگی از نیروهای خدماتی شاغل در شهرهای بزرگ نیز در حومه زندگی میکنند که رفع مشکلات ورود وخروج (صبح وشب)وتبعات فرهنگی واجتماعی وساختاری آنها همچون ارتقاء فرهنگی،ارتقاءبهداشتءپاکیزگی اماکن شهری،حمل ونقل درون شهری وعمومی،درگیریهای منجربه ارجاع به نهادهای قضایی وجرائم متعدد از دغدغه های هرروزه وپرهزینه مسئولان شهری است واین همه در شرایطی است که تعداد نیروهای سیال کارشاغل در خدمات عمومی بسیار کمتر از اشتغال در واحدهای صنعتی بوده است ونگرانی نگارنده این است که باجابجایی این سهم، شهرها شلوغ تر وهزینه های کنترل واداره شهر بیشتر شود.

                                                         

بررسی عوارض ناشی از تغییرات جمعیتی احتمالی ناشی ازپیامد های تعطیلی واحدهای صنعتی برعهده جامعه شناسان و متخصصین آمایش سرزمینی است تا در پی تحلیل بدست آمده زنگ های هشدار رابرای   مدیران شهری به صدادرآورند.

چاپ شده در شماره بهمن93ماهنامه صنعت کفشhttp://sanatekafsh.ir